Strona:Złoty Jasieńko.djvu/66

 — I cóż myślałeś?
 — Naprzód, że nieborakowi łatwiéj było na bezludnéj wyspie dać sobie rady, niż gdyby był między ludźmi. Mała to rzecz ale z człowiekiem trudniéj niż z niedźwiedziami.
 Tramiński się uśmiéchał. — I więcéj co?
 — A w końcu to się jegomości przyznam, że mi jedna niedorzeczna myśl przyszła.
 — Cóż takiego?
 — Że może téż gdyby człowiek tak wziął się srodze na pazury i na rozum jak Kruzoe, toby i na świecie sobie rady dał. O! ta książka... nie darmo pisana.
 — Widzisz, rzekł Tramiński, gdybyś téż był chciał uczyć się, czytać, pracować, lepiéjby ci było.
 Wilmuś się rozśmiał. — Mój jegomościuniu, to już musztarda po obiedzie, nie wspominając obiadu którego się nie jadło — darmo, tak chciały losy i Wilmuś musi wyjść na łajdaka i wagabundę. Jegomość wie jak to w bajce, zawsze jeden syn musi być głupi i leżéć za piecem. Co to już o tém mówić.
 Wilmuś chciał wstać, ale go Tramiński wstrzymał, i rzekł z politowaniem.
 — Siedź czy leż, juścić cię nie wypędzę póki noga chora — odpocznij, a potém...