Strona:Złoty Jasieńko.djvu/202

chociaż do niéj jestem przywiązany — całém sercem, całém, ale ten majątek...?
 Mecenas chrząknął chodząc po pokoju i zdało mu się że słyszał jakby lekkie uderzenie w dłonie za drzwiami. Prezes trzymał się jedną ręką za bolące kolano, drugą za kieliszek wina który sobie nalał i nic nie uważał.
 — Wszystko tu potrzebuje rozmysłu, rzekł Szkalmierski.
 — A baronowa już gdzie w drodze! myślę że tu w mieście. Muszę iść szukać a waćpan myśl, rzekł prezes wychylając wino żywo i wstając z krzesełka. — Powiész mi co obmyślisz.
 Przeprowadziwszy szanownego swego gościa aż na wschody, powrócił Szkalmierski do pokoju i otworzył drzwi gabinetu. Baronowa stała w nim ubrana już, blada, drżąca.
 — Słyszałam wszystko, zawołała, on mówi że mnie kocha! tak! ale więcéj jeszcze fortunę, a ja, ja mam prawo i chcę być szczęśliwą!
 Podała rękę mecenasowi.
 — Ratuj mnie pan, ja się skryję, on mnie nie znajdzie tu, ale jutro, jedziemy razem, nie prawdaż?
 — Na miłość Bożą, zaklinam panią, cierpliwości. Wierz mi że uczynię co tylko będę mógł, i chciéj być spokojną.