Ta strona została przepisana.
Rozd. V. Człowiek nie poznaje zupełnie siebie samego
256.
Rozd. VI. To wié z pewnością, że kocha Boga
257.
Rozd. VII. Za pomocą zmysłów poznać Boga nie można
259.
Rozd. VIII. Rozprawia o pamięci
260.
Rozd. IX. Że nie postacie, ale rzeczywistość nauk zachowuje się w pamięci
263.
Rozd. X. Nauki nie wchodzą do pamięci przez zmysły
264.
Rozd. XI. Nabywać nauki zmysłem niepojmowane, jest to zgromadzać wiadomości po umyśle rozproszone
265.
Rozd. XII. Że i matematyczne liczby, i wymiarów prawidła, zmysłami niepojmowane, pamięć w sobie obejmuje
266.
Rozd. XIII. Pamięć obejmuje w sobie działania umysłu
—
Rozd. XIV. Pamięć o skłonności duszy
267.
Rozd. XV. Jakim sposobem wystawiają się w pamięci nieobecne rzeczywistości
269.
Rozd. XVI. Że i zapomnienie chowamy w pamięci, pojąć jednak trudno jakim sposobem
270.
Rozd. XVII. Mija i potęgę pamięci, aby się rychléj zbliżył ku Bogu
272.
Rozd. XVIII. Że tylko według zachowanego w pamięci obrazu stracony jego przedmiot znaleść można
273.
Rozd. XIX. Jakim sposobem pamięć przypomina sobie rzecz zapomnianą
274.
Rozd. XX. Szukać Boga jest jedno, co szukać życia szczęśliwego
275.
Rozd. XXI. Jakim sposobem wyobrażenie wiecznéj szczęśliwości istnieć może w pamięci
276.
Rozd. XXII. Bóg jest prawdziwą dla serca ludzkiego roskoszą
278.
Rozd. XXIII. Ludzie naturalną miłością kochają prawdę, i wtedy jéj tylko nienawidzą, kiedy się przeciwi nagannym ich skłonnościom
278.
Rozd. XXIV. Bóg znajduje się w pamięci, bo w niéj prawdę znajdujemy
280.
Rozd. XXV. W którém ustroniu naszéj pamięci Bóg przebywa
281.
Rozd. XXVI. Bóg jest prawdą, któréj radzą się ludzie
282.
Rozd. XXVII. Rozczula swoje serce przed Bogiem
—
Rozd. XXVIII. Nędza ludzkiego życia
283.
Rozd. XXIX. Łaska Boża jest podporą naszéj słabości
284.
Rozd. XXX. O trojakiéj pokusie: roskoszy ciała, ciekawości oczu i dumie świata
—
