Strona:Wykolejony (Gruszecki) 37.jpg

 — I... powtórzył machinalnie Stanisław.
 — I wspomnienia — dokończyła Helcia rumieniąc się.
 Rozmowa toczyła się dalej, krążąc około dawno ubiegłych dni. Wieczorem przeniósł się Stanisław do oberży, szumnie hotelem zwanej.
 Nie bywał u nikogo, tylko u Helci.
 Znajomych unikał starannie, a całe dnie rozmawiał z nią o rodzicach, ciotce i jej życiu, nie dotykając nigdy swego.
 Tak minęło kilka tygodni.
 Miejsce jesieni zajęła zima, mroźna, skrząca, pogodna.
 Pewnego ranka, gdy Stanisław siedział jeszcze w hotelowym pokoju, przyszła Karolowa.
 — Cóż tam nowego, Karolowo? Czy was panna przysłała, zapytał Stanisław.
 — Nie, paniczu (tak zawsze nazywała Stanisława), panna nawet nie wie, że tu jestem.
 — Czy trzeba wam czego?
 — I to nie.
 — Więc, tylko tak, przyszliście mnie odwiedzić?
 — Ta niby tak i nie tak. Ot, mam pismo do panicza.
 — Pismo do mnie — zawołał Stanisław — list?