Strona:Wykolejony (Gruszecki) 23.jpg

wne sceny, podnosić czułe, tak, że u swych słuchaczek wywołał kilkakrotnie łzy żalu i współczucia.
 Gdy skończył, nastało milczenie.
 Dopiero po chwili wstała ciotka, a całując go w czoło rzekła:
 — Daj Boże dziecko, abyś był szczęśliwy — i odeszła.
 Stanisław patrzał na Helcię, a widząc jej zmieszanie powiedział z uśmiechem:
 — A ty Helciu nic mi nie powiesz, pewnie ci się dramat nie podobał?
 — Ach! przeciwnie, bardzo ładny, tylko taki smutny.
 — Każda walka wymaga ofiar, on walczył i zginął w chwili zwycięztwa.
 — Czemuż ona żyje, dlaczego nie umiera? mówiła zapłoniona Helcia.
 — Ha, bo kobieta jest wytrwałą i boi się śmierci.
 — Ja umarłabym.
 — Zobaczymy, zobaczymy, odrzekł Stanisław żartobliwym głosem.
 Od tego dnia począwszy, Stanisław najczęściej przepędzał dnie całe na rozmowie z Helcią. Była to natura czysta jak kryształ. Stanisław, rozbudził w niej myśl głębszą, otwie-