kiedy Pan zawoła, ani jej wyprzedzić, ani jej przeoczyć.
∗ ∗
∗ |
Wieszcz narodu naszego (Mickiewicz) zrozumiał dobrze i określił związek, jaki jest między wyrobieniem mądrości a Eucharystyą, kiedy mówił, »Zaczynajcie radę i zmowę obyczajem przodków idąc na Mszę i do Komunii, a co wtenczas uradzicie, mądre będzie«.
Wszakże to Sama mądrość wiekuista w Eucharystyi do duszy przemawia!
Jeśli już słowo ludzkie zdolne nas olśnić, porwać i nasze serce zwyciężyć i dla myśli nowej a szczytnej pozyskać, to cóż mówić o tem milczącem a tak wymownem słowie Bożem, którem przemawia w duszy eucharystyczny Chrystus.
Przez słowo wewnętrzne prawdy chrystyanizmu zaczynają świecić blaskiem a pociągać smakiem, i jak mówi poeta (Słowacki): »Janowych widzeń ozłaca ją zapałem«.
Dusza je i pije prawdę, z niej żyje, nią się syci, aż w końcu jedno z nią jest.
Dusza zaś wychodzi na spotkanie i przyjęcie tych prawd Bożych z wewnętrznym przysposobieniem i korną gotowością.
Dusza kształcona przez Chrystusa Pana w Eucharystyi choćby z początku jeszcze nie śmiała dobrze rozróżniać między głosem wewnętrznym ciała a głosem swojego mistrza i Pana — zwolna, nabędzie wprawy w odróżnieniu, podobna Samuelowi. On jako małe chłopię sypiał w świą-
