Ta strona została uwierzytelniona.
Szekspira pamięci poświęcony.
Trzebaż o mój Szekspirze! twym szanownym kościom
Nakryć się bogatego marmuru powłoką,
Trzebaż by gwiazdosiężny obelisk, széroko,
Wskazywał miejsce twoich prochów potomnościom.
Wielki! mający wiekom panować szczęśliwie!
Dziedzictwu twojéj sławy wszelki okaz mały,
Pomnik swietny jak złoto i trwalszy nad skały
Wzniosłeś sobie w pamięci i naszym podziwie.
Bo na wstyd sztuce co się rymotworstwem zowie
Jak najsilniejsza rzeka płynące twe pienie,
Równe mocą delfickim, wiodą w zachwycenie,
Coraz większy wdzięk czując w obrazach i słowie
Stoimy w podziwieniu jak twoje kamienie,
Jakich pomników mogą zazdrościć królowie.
