Piękne są nasze góry Piryńskie[1]. Jakie wysokie wierzchołki, cały rok pokryte śniegiem, jakie zielone doliny, jakie tam straszne sosnowe bory, jakie cudowne piękności!
Latem owe obszerne hale są napełnione wełnistemi stadami, ryczą tam tłuste krowy, rżą z lśniącemi grzywami konie, puszczone swobodnie, a fujarka owczarska odzywa się w dali, napełniając swem echem przepaście i ustronia, rozweselając góry...
Czyste, chłodne potoki, spadające ze stromych urwisk, wiją się po wonnych dolinach i szumią tak słodko i łagodnie, jakby śpiewały... Gdy wejdziesz het tam, na śnieżny wierzchołek, tkwiący w niebiosach, to będziesz widział daleko wzdłuż i wszerz inne góry i doliny, rzekę Strumę i Wardar, piękne widoki Macedonii, na południe zaś wierzchołki świętogórskie, po za niemi Morze Białe (morze Egejskie P. tł.), a gdy wzniesiesz oczy w górę — zobaczysz tam Boga...
Cudneż bo cudne są te Piryny, wraz z ich puszczami! My je odwiedzimy w zimie, kiedy tam
- ↑ Bałkany Piryńskie w północnej Macedonii, znane po bulgarsku pod nazwą Piryn-płanina, a po truecku lryn-Piryn.
Błąd w druku; powinno być — turecku.
_107.jpg&oldid=2012734){kind=link}