Strona:Wspomnienia z mego życia (Siemens, 1904).pdf/87

nauki o telegrafie. Ostatecznie doszedłem do najzupełniejszego potwierdzenia poglądów Faraday’a, których słuszność udało mi się stwierdzić nowemi dowodami. Niestety, techniczne moje zajęcia często mi przerywały pracę naukową i dopiero z wiosną 1857 r. doprowadziłem do końca moje doświadczenia, a wyniki ich ogłosiłem w Rocznikach Poggendorfa p. t. Ueber die elektrostatische Induction und die Verzögerung des Stromes in Flaschendrählen.
 Doświadczenia te wykazały jasno, że tylko stosowanie krótkich prądów zmiennych dawało możność szybkiego porozumiewania się telegrafem podmorskim na dłuższych przestrzeniach. W pracy, ogłoszonej w r. 1857 p. t. Der Inductionschoeibtelegraph von Siemens et Halske, opisałem mechanizm, służący do przeprowadzenia tego zadania.
 Gdy pp. Newall et Comp. w tym samym jeszcze roku przeprowadzali linię telegraficzną od Cagliari do Malty i na wyspę Korfu, zaopatrzyłem stacye tej linii w takie piszące telegrafy indukcyjne. Wykonałem i inne roboty na morzu Śródziemnem dla tej samej firmy. Asystentem moim był F. Jenkin, młody człowiek, niepospolicie utalentowany, który z czasem zajął zaszczytne miejsce w elektrotechnice.
 Wiele interesujących zagadnień i kwestyi nastręczyło mi zakładanie linii telegraficznej przez morze Czerwone i Indyjskie od Suezu do Kurrachee w Indyach, wykonanie której oddane było firmie Newall et Comp. Moja firma zaś podjęła się nadzoru przy samem zakładaniu kabli, równie jak dostarczenia i ustawienia niezbędnych przyrządów. Najdłuższa linia podmorska ze wszystkich dotychczas przeprowadzonych, linia pomiędzy Sardynią a Korfu, miała około 700 mil morskich długości. Nie mogła więc w żaden sposób służyć za wzór przy budowie i eksploatacyi linii mającej 3,500 mil morskich długości, jak linia indyjska, Zbudowałem tedy no-