Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/88

 — Czyńcie dalej, co czynić należy.
 — Jam już spełnił swoje, teraz na Was kolej Królu.
 — Cóż mam robić?
 — Wydać rozkaz, aby posłowie w tej chwili opuścili miasto.
 Jagiełło się zawahał, ale spojrzawszy na Zbigniewa, skinął na Dobrogosta.
 — Przywołaj burgrabię.
 Nastała chwila oczekiwania, której każda minuta w godzinę urosła. Zbigniew popatrzał na obecnych, zatrzymał dłużej wzrok na Marcinie, który pobladł jak chusta.
 Wszedł burgrabia.
 — Idźcie do biskupiego pałacu — rzekł król — i oświadczcie Jego Wielebności, że życzeniem mojem jest, aby posłowie czescy natychmiast udali się do Niepołomic i tam oczekiwali na wolę moją.
 Król podał swój pierścień burgrabiemu na potwierdzenie swych słów, który się skłonił i wyszedł szybko.
 Zbigniew czekał.
 — Czy jeszcze macie co do powiedzenia?
 — Pragnę W. K. Mości powiedzieć słów parę bez świadków.
 — Raczcie odejść.
 Tego gorliwie pragnął mistrz Marcin.