Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/65

 Jadwiga pierwsza przerwała dość długie milczenie.
 — Słyszę, braciszku, żeście tu już od dwóch tygodni i dziś dopiero raczyliście przypomnieć sobie, że żyję.
 — Czekałem na powrót Jego Kr. Mości, aby mieć pozwolenie odwiedzenia was.
 — Czyżby przyjść bratu, powitać siostrę, aż przyzwolenia ojca na to trzeba? — Powiedźcie raczej, że nie ciekawi byliście zobaczyć owego niedorostka, co wam tyle trudu zadawał.
 Książę zmięszał się mocno, bo Jadwiga jak gdyby czytała w jego sercu.
 — Widzicie, co to czas wyrabia z nami, z owego niedorostka wyrosła dziewczyna, która zachowała zawsze o was czułą pamięć.
 — Co prawda, tom się nie spodziewał zastać was już taką.
 — Jaką? — pochwyciło dziewczę z żartem.
 — Taką, jak jesteście. — Piękną nad podziw i tak...
 Tu zaciął się.
 — I tak rozumną, — dorzuciła żywo Elżbieta.
 — Do rozumu mi daleko, — odparła skromnie. — Wy to jesteście rozumem wcielonym.Czy uwierzycie, że od pani Marcinowej więcej się nauczyłam, niż od mistrza Glogiera. A jakie zacne serce u tej kobiety.
 — Racz mnie tak nie chwalić, Wasza Wy-