Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/47

 — Wielka nowina! Wielka nowina!
 Zasępił się i począł chodzić po izbie szerokiemi krokami. Rudy wpatrywał się szyderczo w twarz kniazia. Agata przycupnęła w kątku, nie śmiejąc przerwać jego myśli. Zdawała się oczekiwać wyroku.
 Na wieży zamkowej dzwon uderzył na Anioł Pański.
 Kniaź przystanął nagle i rzucił szorstko:
 — Zawiedź ją do jej siostry i nie pokazywać mi się na oczy.
 Kobieta strwożona rzuciła mu się do nóg.
 — Za cóż to pan na mnie tak gniewny? Dlatego, że tak miłuję mocno. Oh, ja nieszczęśliwa.
 — Przestań! nie pora teraz w miłosne sprawy się bawić. Odejdź! Później cię uwiadomię.
 — O ja nieszczęsna! nieszczęsna!
 Uwiesiła mu się u kolan, łkając.
 — Słyszałeś nędzniku! Zabierz ją!
 Ucałowała jego nogi i dała się wyprowadzić rudemu z komnaty.
 Zapanowała cisza. Stary Hopanas, jak gdyby znudzony, brzęknął w lutnię, lecz przeląkł się gestu młodego kniazia.
 — Precz! Kto ci pozwolił?
 — Myślałem, że Miłość Wasza...
 — Nie myśl nic... bo ja myślę.