Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/124

 — Teraz milczenie. Nikt o tem wiedzieć nie może, prócz nas. Zrozumieliście?
 — Możesz Wasza Książęca Mość być spokojnym — tajemnica tu zamknięta.
 — To człek chytry i niebezpieczny, ale i potrzebnym być może.
 — Rozumiem.
 — Teraz idź, panie Siestrzeniec, i pełnij swoją służbę.
 — Do nóg Wam się chylę, Miłościwy Książę.
 — Ha, wężu, trzymam cię w garści — szepnął uradowany Korybut po odejściu Siostrzeńca. Taką wędą łowi się łotrów, aby później obracali moje koło.
 Klasnął na sługę.
 — Czy tam jest kto do mnie? — Pan Dobiesław Puchała.
 — Niech wejść raczy.
 Sługa otworzył drzwi na oścież i ukazał się w nich mąż olbrzymi wzrostem, okuty cały W żelazo.
 — Witam was, panie starosto.
 — Sługa W. Książęcej Mości.
 — Raczcie usiąść.
 — W żelazie niewygodnie. Wielki Książę Witold raczył mnie przydać Wam za towarzysza.
 — Nie mógł lepszego zrobić wyboru.
 — Oddanym Wam duszą i ciałem.
 — Radbym ptakiem z wami polecieć.