Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/138

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
136
MARODERKA[1]

Panieneczko! Litwineczko!
 Stój-że duszko! — stój!
Ja znużony, a spędzony[2]
 Kary konik mój.       4

Dla mnie mléka, dla konika
 Proszę owsa snop;[3]
Konik w trawce, ja przy ławce
 Spocznę[4] u twych stóp.       8

My ułani, moja Pani,
 Walczém za kraj nasz:
Ach, nie[5] zgrzeszysz, gdy pocieszysz,
 I całuska dasz!       12

Z zorzą ranną, moja panno,
 Gość cię rzuci twój;[6]
Ponad Niemnem, w borze ciemnym,
 Poczną strzelcy bój.       16

Nie zjeść w kaszy koroniaszy[7],
 Byle koń nasz[8] zdrów!

  1. ↑ MARODERKA. Nagłówka tego niema w R tylko II. —
    Piosnka marodera; tak nazywano (z francuskiego maraud) żołnierza chorego, lub włóczącego się pod pozorem choroby.
  2. ↑ w. 3 spędzony = zgoniony, zmęczony.
  3. ↑ w. 6 w R: Daj owsiany snop.
  4. ↑ w. 8 w R: Legnę.
  5. ↑ w. 11 Ach, nie, w R: Wszak nie.
  6. ↑ ww. 13—14 w R: Gdy zaświta, trąba wita,
     Porzuci cię gość twój.
  7. ↑ w. 17 Koroniarzem, lub Koroniaszem, nazywano obywatela z Korony, w przeciwstawieniu do mieszkańców W. X. Litewskiego.
  8. ↑ w. 18 koń nasz, w R: koń mój.
Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:Wincenty_Pol_-_Pieśni_Janusza.djvu/138&oldid=2818220”