2
sam zasiadał. Bellaria odwołuje się do wyroczni delfickiéj, któréj odpowiedź, na posiedzeniu sądowém odczytana, głosi, że Bellaria jest nieskażoną, Egist bez zarzutu, Franion wiernym sługą, a Pandosto niesprawiedliwym prześladowcą. Przekonany słowami wyroczni, Pandosto przeprosił publicznie królowę; wkrótce jednak, wiadomość o nagłej śmierci syna ich Garintera tak silnie dotknęła królowę, iż ta niebawem także życie zakończyła. Tymczasem, córka Pandosta, wyrzucona przez burzę na brzegi sycylijskie, została znalezioną, i pod imieniem Faunii wychowaną przez pasterza Porrusa. Spotyka ją przypadkiem Dorastus, królewicz sycylijski, a następnie, rozmiłowany w niéj, zamierza z nią się żenić, bez względu na to, że ojciec przeznacza mu królewnę duńską za żonę. Uciekają z pomocą niejakiego Kapniona, mentora książęcego, i zabierają z sobą Porrusa. Przez burzę zagnani do jakiegoś portu, należącego do króla Bohemii, zostają przytrzymani jako podejrzani, i przyprowadzeni przed króla. Dorastus przybiera imie Meleagra, udaje że jest szlachcicem z Transpolonii, a narzeczona jego włoszką z Padwy. Pandosto, ujęty wdziękami Faunii, postanawia ich rozłączyć, a Faunię sobie zjednać. Mniemany Meleagrus wtrącony do więzienia, a Faunia odrzuca zaloty starego Pandosta. Tymczasem nadchodzi poselstwo z Sycylii. Wykrywa się, że Melearus jest Dorastem, królewiczem sycylijskim, a Faunia niby córką pasterza, która zalotnością swoją uwiodła księcia. Żąda więc król sycylijski żeby Dorastus był wysłany napowrót do Sycylii, a Faunia ukarana śmiercią, wraz z wspólnikami swojemi, Porrusem i Kapnionem. Już wyrok ma się wykonać, kiedy Porrus wyznaje, że Faunia nie jest jego córką i opisuje wszystkie okoliczności towarzyszące jéj znalezieniu. Te okoliczności prowadzą do odkrycia, że Faunia jest córką Pandosta. Wszystko się zmienia. Dorastus poślubia Faunię. Radość powszechna, któréj nie podziela sam tylko Pandosto, i po weselu córki życie sobie odbiera.
Dziwaczna ta powieść, pełna nazwyczajnych przygód, przypomina poniekąd hiszpańskie i włoskie owego czasu nowelle, wielką wtedy wziętość mające gdzie królewicze i księżniczki nieraz przedzierzgają się w mniemanych pasterzy, a miłość i zazdrość głównemi są sprężynami akcyi. Samo to jednak rodzajowe podobieństwo, nawet przy przemagającym tu tragi-
