Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/156

stracony! W teatrze i literaturze — po tobie! Rozumiesz teraz?
 ALFRED (więcej do siebie): Bodenius napisał swoje dzieło!!!
 STARZECKI: I co, że napisał? To niech z niem poczeka! Czterdzieści, sześćdziesiąt lat… Nie tacy, jak on, musieli czekać! Cóż to, u dyabła, znowu mamy poezyą ludziom głowy zawracać? Małoż to tych, co do gwiazd wzlatują? My po ziemi chodzić dobrze nie umiemy!
 ALFRED (chodzi wzburzony).
 STARZECKI: I czemu nie odpowiadasz?
 ALFRED: Proszę o ten rękopis.
 STARZECKI: Nie o to teraz idzie, Alfred. Tu o coś ważniejszego. Kampanię obmyśleć musimy!
 ALFRED (gwałtownie): O ten rękopis proszę!
 STARZECKI: Tobie przecie jeszcze… (Uderza się w czoło. Wobec groźnego spojrzenia Alfreda, wyjmuje z zanadrza i daje mu kajet).
 ALFRED (usuwa się w kąt i chciwie zaczyna czytać).
 STARZECKI (chodzi zdenerwowany).
 RADCA (wchodzi z salonu): Wyście tutaj? Czemu nie przy gościach? (do Alfreda) Chodź-źe do towarzystwa!
 ALFRED (przerzuca rękopis): A co mnie goście obchodzą!
 RADCA: Znowu atak szału!