Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/64

wszyscy dwudziestu wskoczy na barykadę. Pierwsi zajmą najlepsze miejsca.
 Wydawszy te rozporządzenia, obrócił się do Javerta i rzekł:
 — Nie zapominam o tobie.
 I położywszy pistolet na stole dodał:
 — Ostatni, który stąd wyjdzie, wypali mu w łeb.
 — Tu? — zapytał głos.
 — Nie, tego trupa nie godzi się mieszać z nami. Można wyprowadzić go za małą barykadę na uliczkę Mondetour. Jest skrępowany, nie stawi oporu.
 Ktoś w tej chwili miał obojętniejszą minę od Enjolrasa, był to Javert.
 Jan Valjean się ukazał.
 Dotychczas stał w tłumie powstańców. Teraz wyszedł i rzekł do Enjolrasa:
 — Pan jesteś dowódzcą?
 — Ja.
 — Przed chwilą mi dziękowałeś.
 — Barykada ma dwóch zbawców: Marjusza Pontmercy i pana.
 — Więc pan sądzisz, że zasługuję na nagrodę.
 — Niewątpliwie.
 — Więc proszę o nią.
 — Jaką?
 — Bym w łeb wypalił temu człowiekowi.
 Javert podniósł głowę, zobaczył Jana Valjean, wstrząsnął się i rzekł:
 — Słusznie.
 Enjolras zabrał się do nabijania dubeltówki, powiódł oczyma do koła i zapytał:
 — Nikt się nie sprzeciwia? I obróciwszy się do Jana Valjean rzekł:
 — Weź go pan sobie.
 W istocie Jan Valjean objął w posiadanie Javerta usiadłszy przy końcu stołu. Wziął pistolet i słaby szelest oznajmił, że go nabijał.
 Tejże chwili usłyszano głos trąby.