Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/349

nia. Naprzód ofiaruję ją panu. Tanio, za dwadzieścia tysięcy franków.
 — Znam tę tajemnicę jak wszystkie inne — rzekł Marjusz.
 Jegomość uczuł, że wypada trochę zniżyć cenę.
 — Panie baronie, daj dziesięć tysięcy, a powiem.
 — Powtarzam, że nie powiesz mi pan nic nowego. Wiem naprzód co mi chcesz powiedzieć.
 W oczach człowieka zajaśniała znów błyskawica i zawołał:
 — Przecież muszę dziś jeść obiad. Tajemnica nadzwyczajna, powtarzam. Panie baronie, sprzedam taniej. Daj tylko dwadzieścia franków.
 Marjusz spojrzał mu bystro w oczy:
 — Znam tę tajemnicę nadzwyczajną, wiedziałem o nazwisku Jana Valjean i wiem jak się pan nazywasz.
 — Ja?
 — Tak.
 — To nietrudno, panie baronie. Miałem zaszczyt napisać je i powiedzieć panu. Thenar.
 — Dier.
 — Hę?
 — Thenardier.
 — Kto taki?
 Gdy grozi niebezpieczeństwo, jeż nastrzępia kolce, chrząszcz udaje umarłego, stara gwardja tworzy czworobok; człowiek ten zaczął się śmiać.
 Potem szczutkiem strząsnął pył z rękawa swego fraka.
 Marjusz mówił dalej:
 — Jesteś także robotnikiem Jondrette, aktorem Fabantou, poetą Genflot, Hiszpanem don Alvares i imością Balizard.
 — Imością jak?
 — I trzymałeś garkuchnię w Montfermeil.
 — Garkuchnię! nigdy.