Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/311

 — Nie prawda. Poproszę dziadka Gillenormand, by ojca wyłajał. Dziadkowie mogą łajać ojców. No, pójdziem do salonu, zaraz.
 — Niepodobna.
 Cozetta zaniepokoiła się nieco. Przestała rozkazywać, zaczęła badać.
 — Ale dlaczego? a przytem ojciec wybrał najbrzydszy pokój w całym domu. Tu jest okropnie.
 — Wiesz przecie...
 Jan Valjean się poprawił.
 — Wiesz pani przecie, że jestem dziwak, że mam swoje przywidzenia.
 Cozetta klasnęła w rączki.
 — Pani!... druga nowość! Co to ma znaczyć?
 Jan Valjean spojrzał na nią z rozdzierającym uśmiechem i rzekł:
 — Chciałaś być panią. Jesteś nią.
 — Ale nie dla ojca.
 — Nie nazywaj mię pani ojcem.
 — Co znowu?
 — Nazywaj mię panem Janem, lub po prostu Janem.
 — Panem Janem? więc nie jesteś już ojcem, a ja Cozettą? Co to znaczy? to jakieś rewolucje? co zaszło takiego? proszę mi spojrzeć w oczy! I nie chcesz ojcze mieszkać z nami? I nie chcesz mego pokoju? Cóżem zawiniła, com takiego zrobiła? więc coś zaszło?
 — Nic.
 — A więc?
 — Wszystko po dawnemu.
 — A dlaczego ojciec zmienia nazwisko.
  — Wszakże i pani zmieniłaś.
 Uśmiechnął się tym samym bolesnym uśmiechem i dodał:
 — Kiedy jesteś panią Pontmercy, to i ja mogę być panem Janem.
 — Nic zgoła nie rozumiem. Wszystko mi się wydaje niedorzeczne. Poproszę męża o pozwolenie, by na-