Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/162

 — Tutaj. Co pan od niego żąda?
 — Odnoszą mu jego syna.
 — Jego syna? — powtórzył zdumiony odźwierny.
 — Nieżywego.
 Jan Valjean, który stał za Javertem, obdarty i powalany i budził w stróżu grozę, skinął mu głową, że żyje.
 Odźwierny nie rozumiał ani słów Javerta, ani skinienia Jana Valjean.
 Javert mówił dalej:
 — Był na barykadzie i oto go macie.
 — Na barykadzie! — zawołał stróż.
 — Dał się zabić. Idź obudź ojca.
 Odźwierny nie ruszył się z miejsca.
 — Idź żywo! — krzyknął Javert.
 I dodał:
 — Jutro będziecie mieli pogrzeb.
 Dla Javerta wypadki publiczne były uklasyfikowane kategorycznie, co jest początkiem przezorności czynności, i każde zdarzenie miało swoją oddzielną rubrykę: fakta możliwe były jakby w szufladkach, skąd w danym razie wychodziły w rozmaitych dozach; na ulicy były: wrzawa, zaburzenia, saturnalja i pogrzeby.
 Odźwierny obudził tylko Baskijczyka. Baskijczyk rozbudził Nicoletę, Nicoleta rozbudziła ciotkę Gillenormand. Dziadka nie budzono, myśląc, że zawsze dość wcześnie dowie się o wypadku.
 Wniesiono pocichu Marjusza na pierwsze piętro, tak iż nikt nie słyszał tego w innych częściach domu, i złożono go na starej kanapie w przedpokoju p. Gillenormand, a gdy Baskijczyk szedł po lekarza a Nicoletta wyjmowała bieliznę z szafy, Jan Valjean uczuł, że Javert dotknął jego ramienia. Zrozumiał i zeszedł na dół, a za nim Javert.
 Odźwierny patrzył na odchodzących rozespany i przestraszony.
 Wsiedli znowu do dorożki a woźnica na kozioł.