Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/358

 — Przebita.
 — Przebita!
 — Tak.
 — Czem?
 — Kulą.
 — Jakim sposobem?
 — Czy widziałeś pan karabin na ciebie wycelowany?
 — Widziałem i rękę, która zakryła lufę.
 — Była to moja.
 Marjusz zadrżał.
 — Co za szaleństwo! Biedne dziecię! Ale tem lepiej, jeśli tylko ta rana, to się wyleczy; pozwól, zaniosę cię na łóżko. Obandażują cię, dłoń przebita nie jest śmiertelną raną.
 Eponina szepnęła:
 — Kula przeszyła rękę i wyszła przez plecy. Brać mię stąd na nic się nie przyda; powiem panu w jaki sposób mię obandażujesz lepiej od chirurga. Siadaj pan przy mnie na tym kamieniu.
 Marjusz był posłuszny; Eponina złożyła głowę na jego kolanach i nie patrząc nań, rzekła.
 — O, jak tu dobrze! jak przyjemnie! Już mię nie boli.
 Tak chwilę leżała milcząc, potem z wysileniem obróciła twarz i spojrzała na Marjusza.
 — Wiesz pan co, panie Marjuszu? Drażniło mię, że tak często chodzisz do ogrodu; wielkie głupstwo, przecież sama pokazałam dom, a wreszcie powinnam była wiedzieć, że młody człowiek jak pan...
 Przestała mówić i opuszczając smutną uwagę, jaka zapewne stanęła jej w myśli, dodała z bolesnym uśmiechem:
 — Wydałam się panu brzydką, nie prawdaż?
 I mówiła dalej:
 — Pan widzisz, jesteś zgubiony! Teraz nikt nie wyjdzie z barykady. To ja sprowadziłam tu pana!