Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/383

jąc potężny kawał tynku, i wrócił odbijając się od węgła, po przez izbę, szczęściem prawie pustą, by paść już bezsilnie u nóg Javerta.
 W tej samej chwili Javert zbliżał się do małżonków Thenardier. Jedna z jego szerokich dłoni porwała za ramię babę, druga za łeb jej męża.
 — Obrączki! tu! natychmiast! — zawołał.
 Policjanci wpadli tłumnie i w kilka chwil rozkaz Javerta został wykonanym.
 Thenardierowa złamana, spojrzała na ręce swoje skrępowane, spojrzała na skrępowanego męża i osunęła się na ziemie, płacząc głośno.
 — Moje córki! — wołała.
 — Już są w bezpiecznem miejscu — rzekł Javert.
 Tymczasem policjanci spostrzegłszy pijaka chrapiącego za drzwiami, poczęli go wstrząsać. Obudził się, jąkając:
 — A co? czy już po wszystkiem Jondrecie?
 — Tak, tak, po wszystkiem — odpowiedział Javert.
 Sześciu związanych złoczyńców pozostawiono stojących; mieli zresztą dawne swoje postawy widziadeł, i trzech z nich mieli twarze poczernione, trzech było w maskach.
 — Zostańcie sobie w maskach — rzekł Javert.
 I przepatrując ich, rzekł do trzech tak zwanych węglarzy:
 — Jak się masz Urwipołciu; jak się masz Brujonie. Jak się masz Złamany Szelągu?
 Potem zwracając się ku trzem zamaskowanym — rzekł do człowieka z obuchem:
 — Jak się masz, Gumlemer?
 A do człowieka z pałką:
 — Jak się masz, Babciu?
 A do brzuchomówcy:
 — Witam cię, Claquesous.
 W tej chwili spostrzegł więźnia złoczyńców, który od wejścia gromady policjantów nie wyrzekł był ani jednego słowa i siedział z głową spuszczoną.