Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/382

 — Teraz, proszę tutaj.
 Gromada żandarmów z gołemi pałaszami w ręku i policjantów, uzbrojonych w giętkie maczugi i grube kije, wtłoczyła się do izby na wezwanie Javerta. Skrępowano złoczyńców. Ten tłum ludzi zaledwo oświetlony, zapełniał cieniami jaskinię.
 — Obrączki wszystkim! — krzyknął Javert.
 — Chodzieno tu, jeśli łaska — ryknął głos — który wyraźnie nie był głosem męzkim, ale o którym niktby nie mógł powiedzieć, że to głos kobiecy.
 Thenardierowa schroniła się była we framugę od okna i jej to usta wydały ten ryk osobliwszy.
 Żandarmi i policjanci cofnęli się.
 Baba zrzuciła była z siebie chustkę i miała tylko kapelusz na głowie; mąż jej przykurczony po za nią, prawie znikał za jej opuszczoną chustką, a ona zasłaniała go swojem ciałem, unosząc dwiema rękami kamień po nad głową, i bujając nim na podobieństwo olbrzymki, która się zabierała cisnąć skałę.
 — Z drogi! — zawołała.
 Wszyscy cofnęli się w korytarz. Zrobił się szeroki wyłom pośrodku izby.
 Thenardierowa rzuciła spojrzenie złoczyńcom, którzy się dali byli powiązać i mruknęła głosem gardłowym i ochrypłym:
 — Podłe tchórze!
 Javert uśmiechnął się i wszedł w próżną przestrzeń, którą Thenardierowa pożerała swojemi dwiema źrenicami.
 — Ani się waż przyjść tu! — krzyknęła — bo cię zmiażdżę.
 — O! to herod baba! — rzekł Javert. — Ej! matulu, ty masz brodę jak chłop, ale ja mam pazury jak baba.
 I postąpił ku niej.
 Thenardierowa rozczochrana i straszliwa, rozkraczyła się, przegięła w tył, i rzuciła z zajadłością kamień na głowę Javerta. Javert zgiął się, kamień przeleciał po nad nim, uderzył o ścianę, w głębi odwala-