Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/337

 — A to na co?
 — Żeby było na czem siedzieć.
 Marjusz uczuł dreszcz po wszystkich członkach, słysząc, jak Jondretta odpowiedziała na to w sposób najspokojniejszy:
 — A! to pójdę po prostu pożyczyć od sąsiada.
 I szybkim zwrotem rzuciła się ku drzwiom, i wyszła na korytarz.
 Stało się to tak prędko, że Marjusz ani mógł zdążyć zejść z komody i wsunąć się pod łóżko.
 — Ale weź z sobą świecę — zawołał Jondrette.
 — Nie trzeba — rzekła — toby mi tylko zawadzało. Mam i tak dwa krzesła do zabrania. Zresztą, księżyc świeci.
 Marjusz usłyszał, jak ciężka ręka baby szukała omackiem klucza w jego zamku. Wreszcie drzwi się otworzyły. Pozostał nieruchomy, jakby przybity do miejsca i zdrętwiały od przerażenia.
 Stara weszła.
 Okienko w dymniku przepuszczało słaby promień księżyca pomiędzy dwiema grubemi smugami cienia. Jedna z tych smug zasłaniała najzupełniej ścianę do której się przycisnął Marjusz, i to w taki sposób, że zupełnie w niej znikał.
 Stara obejrzała się w około, nie spostrzegła Marjusza, wzięła dwa krzesła, jedyne jakie były w pokoju i odeszła, hałaśliwie trzaskając drzwiami za sobą.
 Wkrótce była znów z powrotem w swojej izbie.
 — Ot masz dwa krzesła.
 — A tu znów jest latarnia — rzekł mąż. Schodź żywo.
 Odeszła natychmiast, a Jondrette został sam.
 Ustawił dwa krzesła po dwóch stronach stołu, poruszył dłuto wśród węgli, postawił przed kominem kawałek starego parawanu, ażeby zasłaniał fajerkę; potem udał się do kąta, w którym leżała kupa postronków, i schylił się, coś pomiędzy niemi rozpatrując.
 Marjusz poznał wtedy, że to, co brał był dotąd za