Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/321

 I ciągnął dalej przez zęby, raczej mówiąc do siebie jak do Marjusza:
 — Może tam być nieco Szarego-Matusa w tem wszystkiem.
 Słowo to uderzyło Marjusza.
 — Szary-Matus? — rzekł. Istotnie, słyszałem także i to słowo.
 Tu opowiedział inspektorowi zasłyszaną przez siebie rozmowę człowieka długo-włosego z brodatym, siedzącym w śniegu, po za murem uliczki Małego Bankiera.
 Inspektor mruknął do siebie:
 — A! długowłosy to jest pewnie Brujon, a brodaty musi być Złamany Szeląg.
 Powiedziawszy to, znowu spuścił w dół oczy, i rozmyślał przez chwilę.
 — Co do Dziadka Ktosia, zaczynam go się domyślać. Masz tobie, otóż i spaliłem sobie surdut. Zawsze te cymbały przepalić muszą te przeklęte piece. Numer 50 — 52. dawna posiadłość Gorbeau.
 Następnie spojrzał na Marjusza.
 — Proszę mi powiedzieć, więc się widziało tylko tego z długiemi włosami i brodatego?
 — Widziałem także Panchaud’a, jak to już powiedziałem.
 — A czy nie uwijał się tam jaki djabli elegancik pomiędzy niemi?
 — Nie.
 — Ani jaki ogromny tęgi drab, podobny do słonia z ogrodu Botanicznego?
 — Nie.
 — Ani stary lis, który wygląda trochę na kuglarza?
 — Nie.
 — Co do czwartego, tego nikt nigdy nie ogląda, nawet jego przyboczni, podręczni, spełniacze rozkazów. Wcalebym się nie dziwił, gdyby go i znać nie było w całej tej sprawce.