Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/297

 Jondrette miał czas mruknąć na ucho starszej córce:
 — Patrzno, oto mi bestja przemądry! Właśnie ja tam sobie wiele robię z jego pięciu franków. To mi nie opłaca nawet krzesła ani szyby: róbże tu wydatki z takiemi gałganami.
 Tymczasem pan Biały zdjął z siebie duży surdut ciemny, który nosił, na swoim granatowym tużurku, i położył go na poręczy od krzesła.
 — Panie Pabantou — rzekł — nie mam więcej przy sobie jak tylko te pięć franków, ale muszę pójść odprowadzić moją córkę do domu; więc powrócę tu wieczorem. Wszak to dzisiejszego wieczora wypada panu termin zapłaty?
 Dziwny wyraz rozjaśnił twarz Jondretta. Odpowiedział co żywo:
 — Tak, tak, przezacny panie. Punkt o ósmej powinienem się już znajdować u mojego gospodarza.
 — Więc tu przyjdę o szóstej, i przyniosę panu sześćdziesiąt franków.
 — O! czcigodny dobroczyńco — zawoła! Jondrette, nieposiadąjąc się z radości.
 I dodał pocichu do żony:
 — Przypatrz mu się dobrze.
 Pan Biały wziął znowu pod rękę piękną dziewczynę, i zwrócił się ku drzwiom:
 — Zatem do widzenia, dziś wieczór dobrzy ludzie — rzekł.
 — O szóstej — rzekł Jondrette.
 — Tak, o samej szóstej.
 W tej chwili surdut porzucony na krześle zwrócił uwagę starszej Jondretty.
 — Panie — rzekła — pan zapomniał swego surduta.
 Jondrette cisnął na swoją córkę piorunujące spojrzenie, w połączeniu z groźnym ruchem ramion.
 Pan Biały odwrócił się i odpowiedział z uśmiechem:
 — Nie zapomniałem go, tylko go zostawiam.