Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/288

 Wyciągając ją z dziury spytał córki:
 — Czy zimno tam na dworze?
 — Bardzo zimno; śnieg pada.
 Ojciec zwrócił się ku młodszej córce, która siedziała na tapczanie tuż przy oknie i krzyknął grzmiącym głosem:
 — Żywo, precz z łóżka, wałkoniu! czyż z ciebie nigdy nic nie będzie? Stłucz mi tam zaraz szybę.
 Dziewczyna zeskoczyła z barłogu, szczękając zębami.
 — Stłucz szybę — powtórzył.
 Dziewczyna stała jak zdrętwiała.
 — Czy słyszysz? — powtórzył ojciec. — Powiadam ci, żebyś stłukła szybę.
 Dziewczyna z pewnym rodzajem osłupiałego posłuszeństwa, wspięła się na palcach i uderzyła pięścią w szybę. Szkło prysło i rozpadło się z brzękiem.
 — Dobrze — rzekł ojciec.
 Wydawał rozkazy tonem poważnym, ale żywym. Wzrok jego przebiegał szybko wszystkie zakąty izby.
 Wyglądał jak wóz, robiący ostatnie przygotowanie w chwili kiedy bitwa ma się rozpocząć.
 Kobieta, która aż dotąd nie była wymówiła ani jednego słowa, podniosła się i spytała głosem dowolnym, głuchym, którego dźwięki zdawały się jakby ścięte mrozem:
 — Co to takiego ty zamyślasz, kochanie?
 — Kładź się do łóżka — odpowiedział człowiek.
 Ton, z jakim to wyrzekł, nie dopuszczał wahania. Kobieta usłuchała i rzuciła się ciężko na jedno z łóżek.
 Tymczasem w jednym z kątów słychać było łkanie.
 — Co to tam takiego? — zawołał ojciec.
 Młodsza córka, nie wychodząc z ciemnego zakąta, w który się była wcisnęła, pokazała pięść zakrwawioną. Wybijając szybę, skaleczyła się. Poszła tedy usiąść przy posłaniu matki i tam płakała w cichości.