Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/287

 — A zkądże ty wiesz, że to ta sama dorożka?
 — No, przecież uważałam na numer.
 — Jakiż to ten numer?
 — 440.
 — No, to dobrze, masz rozum, widzę.
 Dziewczyna zuchwale spojrzała ojcu w oczy, i pokazując chodaki, które miała na nogach:
 — Mam rozum? — rzekła — zapewne, że mam rozum; ale zapowiadam, że nie będę już nosić więcej tych trzewików, i że już ich nie chcę wcale najprzód dla zdrowia, a potem dla czystości. Nic mnie bardziej nie złości jak te podeszwy sapiące, i które co stąpisz to się rozdziawiają jak żabie gęby. Wolę chodzić boso.
 — Masz słuszność — odpowiedział ojciec łagodnym głosem, który stanowił przeciwieństwo z kwaśnym tonem dziewczyny. Ale inaczej nie wpuściliby cię do kościoła, bo nawet biedni muszą tam mieć trzewiki na nogach. Niewolno jest chodzić boso do Pana Boga — dodał z goryczą.
 Potem, wracając do przedmiotu, który go zaprzątał:
 — I ty jesteś pewna, że on tu przyjdzie?
 — Ale no, kiedy powiadam, że mi prawie następuje na pięty — rzekła.
 Człowiek w stał z siedzenia. Był jakiś rodzaj rozjaśnienia na jego twarzy.
 — Moja żono — zawołał — słyszysz? nasz filantrop tu przyjdzie. Żywo, zagaś ogień.
 Kobieta osłupiała. Nie ruszała się z miejsca. Mąż ze sprężystością kuglarza, porwał wyszczerbiony garnek, który stał na kominie, i wylał wody na głownie.
 Potem, zwracając się do starszej córki:
 — A ty prędko zrób dziurę w krześle.
 Córka nie zrozumiała.
 Porwał krzesło i jednem uderzeniem pięty przobił słomiane wysłanie.
 Noga jego przeszła nawylot.