Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/105

 — To Marjusz tam jedzie?
 — Chyba tak, jak ja, wysiądzie po drodze... Ja wysiadam w Vernon i zbaczam do Gaillon. Dokąd ma jechać Marjusz, nie wiem.
 — Marjusz! Co za brzydkie imię! Przyszłoż komu do głowy nazywać go Marjuszem! Ty przynajmniej nazywasz się Teodulem!
 — Wolałbym nazywać się Alfredem — powiedział oficer.
 — Słuchaj, Teodulu!
 — Słucham, moja ciociu.
 — Uważaj.
 — Uważam.
 — Rozumiesz?
 — Tak.
 — Otóż! Marjusz wydala się z domu.
 — Ho! ho!
 — Jeździ.
 — Ach! ach!
 — Nie nocuje w domu.
 — Ho! ho!
 — Chcielibyśmy wiedzieć, co jest powodem tego.
 Teodul odpowiedział ze spokojem człowieka zahartowanego.
 — Jakaś spódniczka. I z uśmiechem pewności dodał: — Jakaś dzieweczka.
 — Oczywista! — zawołała ciotka, której się wydawało, że pan Gillenormand mówi, i słysząc, jak wnuk wymawiał prawie w ten sam sposób, jak dziadek, wyraz: „dzieweczka“, nabierała w tym względzie niezachwianego przekonania.
 — Zrób nam przyjemność. Przypilnuj trochę Marjusza. On ciebie nie zna, więc łatwo ci to przyjdzie. Ponieważ jest w tem dzieweczka, postaraj się więc zobaczyć tę dzieweczkę. Nam opiszesz tę historyjkę. Zabawi to dziadka.
 Teodulowi nie bardzo podobało się tego rodzaju podpatrywanie, lecz dziesięć luidorów mocno go wzru-