Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/104

 — Chcesz powiedzieć, droga ciociu, za przyjemność.
 Teodul pocałował ją drugi raz i miała tę przyjemność, że galonem podrapał jej szyję.
 — Czy jedziesz konno z pułkiem? — zapytała.
 — Nie, moja ciociu. Chodziło mi o to, ażeby ciebie zobaczyć. Otrzymałem więc osobne pozwolenie. Służący odprowadza mego konia, a ja jadę dyliżansem. I z tego powodu muszę ciebie zapytać o jedną rzecz.
 — O cóż?
 — Mój kuzyn, Marjusz Pontmercy, jedzie także?
 — A zkąd to wiesz? — zapytała ciotka z ciekawością, nagle połechtaną do żywego.
 — Po przybyciu, poszedłem zamówić miejsce w dyliżansie.
 — I cóż?
 — Jakiś podróżny zamówił już przedemną miejsce zewnętrzne. Widziałem na liście jego nazwisko.
 — Jakież?
 — Marjusz Pontmercy.
 — Ladaco! — zawołała ciotka. — Ach! Twój kuzyn nie jest taki porządny chłopiec, jak ty. I powiedzieć, że przepędzi noc w dyliżansie.
 — Tak samo, jak ja.
 — Lecz ty z obowiązku, on zaś z rozpusty.
 — Do licha! — zawołał Teodul.
 Tu stał się wypadek ze starszą panną Gillenormand: przyszła jej pewna myśl do głowy. Gdyby była mężczyzną, uderzyłaby się w czoło. Zapytała Teodula:
 — Czy twój kuzyn zna ciebie?
 — Nie. Ja widziałem go; lecz on nigdy nie zwracał na mnie uwagi.
 — Nie będziecie razem jechali?
 — On na powozie, ja w powozie.
 — Dokąd jedzie dyliżans?
 — Do Andelys.