Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/89

Zresztą, zdawał się nie mieć żadnego członka zgruchotanego; jakimś szczęśliwym trafem — jeśli można użyć tego wyrazu — trupy nad nim utworzyły jakby łuk sklepiony i uchroniły od zgniecenia. Oczy miał zamknięte.
 Na pancerzu wisiał srebrny krzyż legji honorowej.
 Włóczęga oderwał krzyż i wsunął w przepaścistą kieszeń pod kapotą.
 Potem obszukał kamizelkę oficera, uczuł zegarek i sakiewkę, wyjął i schował do kieszeni.
 Gdy w ten sposób ratował umierającego, oficer otworzył oczy.
 — Dziękuję — rzekł słabym głosem.
 Nagle poruszenia człowieka, który go wyciągnął, chłód nocy i świeże powietrze, którem swobodnie odetchnął, obudziły go z letargu.
 Włóczęga nie odpowiedział. Podniósł głowę, usłyszał stąpania na płaszczyźnie; prawdopodobnie zbliżał się patrol.
 Oficer szepnął głosem w którym jeszcze było konanie:
 — Kto wygrał bitwę?
 — Anglicy — odpowiedział włóczęga.
 Oficer mówił dalej:
 — Poszukaj w moich kieszeniach. Znajdziesz sakiewkę i zegarek. Możesz je wziąć.
 To już było wykonane.
 Włóczęga udał że szuka i rzekł:
 — Nic niema.
 — Okradziono mię — odrzekł oficer; — szkoda, byłoby dla ciebie.
 Coraz głośniej rozlegał się tętent jadących patroli.
 — Nadchodzą — rzekł włóczęga czyniąc poruszenie człowieka uciekającego.
 Oficer z trudnością podniósł rękę i zatrzymał go:
 — Ocaliłeś mi życie. Kto jesteś?