Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/374

Piętnaście franków jest piętnastu frankami, a zresztą, możesz ich nie zapłacić, Jestem stary, a ty nowicjusz. Znam wszystkie przebiegi i wykręty. Dam ci przyjacielską, radę. Jedna rzecz jest jasna, że słońce zachodzi, że dotyka kopuły inwalidów i cmentarz zamknie się za pięć minut.
 — To prawda — odpowiedział grabarz.
 — Przez te pięć minut nie zasypiesz dołu, jest djabelnie głęboki, i nie będziesz miał dość czasu wyjść za bramę, nim ją zamkną.
 — Macie słuszność.
 — W takim razie piętnaście franków kary.
 — Piętnaście franków.
 — Ale masz jeszcze czas... Gdzie mieszkasz?
 — Dwa kroki od rogatki. Ztąd kwadrans drogi. Ulica Vaugirard numer 87.
 — Wziąwszy nogi za pas, masz jeszcze czas wyjść z cmentarza.
 — W istocie.
 — Gdy będziesz za bramą, pobiegniesz do domu, zabierzesz kartę i wrócisz; odźwierny otworzy ci bramę. Mając kartę nic nie zapłacisz. Potem pogrzebiesz nieboszczkę. Zostanę tu i będę pilnować, żeby nie uciekła.
 — Ocalacie mi życie, wieśniaku.
 — Drapże co żywo — rzekł Fauchelevent.
 Grabarz odurzony wdzięcznością, potrząsł jego rękę i pobiegł.
 Gdy grabarz zniknął w gęstwinie, Fauchelevent słuchał jeszcze dopóki nie ucichną stąpania, potem nachylił się do dołu i zawołał pół-głosem:
 — Ojcze Madeleine!
 Żadnej odpowiedzi.
 Fauchelevent zadrżał. Raczej stoczył się w rów niż wskoczył, przyłożył głowę do przodu trumny i zawołał:
 — Jesteś pan?
 Milczenie w trumnie.