Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/373

jeszcze tyle widno, że mógł dojrzeć coś białego w głębi otwartej kieszeni.
 Cały blask, jak i być mógł a w oku pikardyjskiego wieśniaka, przeszedł w źrenicę ojca Fauchelevent.
 Przyszła mu do głowy myśl jedna.
 Nim spostrzegł się grabarz cały zajęty zabieraniem ziemi na łopatę, zapuścił mu z tyłu rękę w kieszeń i wydobył z niej ową rzecz białą.
 Grabarz po raz czwarty rzucił ziemię na trumnę.
 W chwili, gdy się obracał, by jeszcze nabrać ziemi na łopatę, Fauchelevent spojrzał nań z głębokim spokojem i rzekł:
 — Za pozwoleniem, nowicjuszu, a gdzie masz kartę?
 Grabarz przerwał robotę.
 — Jaką kartę?
 — Słońce zachodzi.
 — Dobrej mu nocy, niech kładnie szlafmycę.
 — Brama cmentarza się zamknie.
 — No i cóż?
 — Macie kartę?
 — A, moją kartę! — rzekł grabarz.
 I poszukał w kieszeniach.
 Poszukał w jednej, potem w drugiej. Przetrząsł kamizelkę, raz jeszcze grzebał w pierwszej i drugiej kieszeni.
 — Doprawdy, nie mam karty, musiałem zapomnieć.
 — Piętnaście franków kary — rzekł Fauchelevent.
 Grabarz zzieleniał. Kolor zielony jest bladością ludzi sinych.
 — A Jezu, mój Boże do kroćset tysięcy! — zawołał. — Piętnaśeie franków kary!
 — Trzy sztuki stosusowe — dodał Fauchelevent.
 Grabarz wypuścił z rąk łopatę.
 Teraz przyszła kolej na ojca Fauchelevent.
 — No — rzekł — nie rozpaczaj rekrucie. Nie idzie tu o to, abyś się zabił, korzystając z gotowego dołu.