Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/365

 Fauchelevent chociaż nie uczony, ale przebiegły, zrozumiał, że ma do czynienia z istotą, strasznego gatunku, z krasomówcą.
 Mruknął:
 — Więc naprawdę ojciec Mestienne umarł?
 Człowiek odpowiedział:
 — Najniezawodniej. Pan Bóg zajrzał do książki z terminami zaległych wypłat. Kolej przypadała na ojca Mestienne i ojciec Mestienne umarł.
 Fauchelevent powtórzył bez myśli:
 — Pan Bóg...
 — Pan Bóg — rzekł człowiek z powagą. — Dla filozofów Ojciec Przedwiecany, dla jakobinów Istota Najwyższa.
 — Więc nie zabierzemy znajomości? — wyjąkał Fauchelevent.
 — Jużeśmy zabrali. Wy jesteście wieśniakiem, a jam Paryżanin.
 Póty się nie poznajomi, póki nie wypije razem. Wypróżniając szklankę, wywnętrza się serce. Pójdziemy się napić. Tego się nie odmawia.
 — Najprzód robota.
 Fauchelevent pomyślał: jestem zgubiony.
 Jeszcze kilka obrotów koła, a karawan wjeżdżał w małą aleję, prowadzącą do miejsca wiecznego spoczynku zakonnic.
 Grabarz odezwał się jeszcze:
 — Wieśniaku, mam siedmiu bębnów do wyżywienia, One muszą jeść, ja nie mogę pić.
 — I dodał z zadowoleniem pedanta, który wynalazł piękny frazes:
 — Ich głód jest wrogiem mojego pragnienia.
 Karawan zawrócił około grubego cyprysu, z wielkiej alei wjechał w małą drożynę wśród krzaków. Wskazywało to bliskość miejsca pogrzebu. Fauchelevent zwolnił kroku, ale nie mógł zatrzymać karawanu. Srzczęściem ziemia miękka i deszczem zimowym prze-