Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/278

o papudze trochę łakomej, która należała do pewnej damy pensjonarki.
 — Doskonała sobie! ogryza mi z wierzchu grzankę jak słuszna osoba!
 Na kamiennych taflach tego klasztoru znaleziono spowiedź, którą siedmioletnia grzesznica spisała na kartce, żeby nie zapomnieć:
 „ — Mój ojcze, oskarżam się, że byłam łakomstwem.
 „ — Mój ojcze, oskarżam się, że byłam cudzołóztwem.
 „ — Mój ojcze, oskarżam się, że rzucałam oczyma na panów“.
 Na murawie tego ogrodu różane usta sześcioletnie zaimprowizowały tę powieść, której słuchały niebieskie oczy cztero i pięcioletnie.
 „Były sobie raz cztery koguciki i mieli sobie kraj pełen kwiatów. Zrywali kwiaty i chowali do kieszeni. Później oskubywali listki i kładli je do swych cacek. Był w kraju wilk, a było tam dużo lasów; wilk był w lesie, i zjadł koguciki“.
 I ten drugi poemat.
 „ — Trafiło się uderzenie od kija.
 „To poliszynel wybił kota.
 „Nie wyszło mu to na dobre, wyszło na złe.
 „Wtedy dama zamknęła Poliszynela do więzienia“.
 Tu także opuszczone dziecię, podrzutek, z miłosierdzia wychowywany w klasztorze, powiedział miłe i bolesne słówko. Słysząc inne mówiące o swych matkach, dziecię szepnęło w kąciku: — Ja, gdym się rodziła, nie było tam wtedy mojej matki.
 Była gruba furtjanka, imieniem siostra Agata, która zawsze się uwijała po korytarzu z pękiem kluczy. Wielkie, duże — nad dziesięć lat — nazywały ją Agatoklesem.
 Refektarz, duża sala w kształcie podłużnego