Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/166

 Człowiek odpowiedział głosem drżącym, choć usiłował mówić obojętnie:
 — A gdyby panią uwolniono od niej?
 — Od kogo? od Cozetty?
 — Tak.
 Czerwona i namiętna twarz karczmarki zajaśniała ohydną radością.
 — Ach, panie! mój dobry panie! bierz ją sobie, trzymaj, prowadź, zabieraj, ocukrz ją, nadziej truflami, wypij ją, zjedz ją, i niech ci błogosławi Najświętsza Panna i wszyscy święci niebiesny!
 — Zgoda.
 — Doprawdy? zabierzesz ją pan?
 — Zabiorę.
 — Zaraz?
 — Zaraz. Zawołaj pani dziecko.
 — Cozetta — krzyknęła Thenardierowa.
 — Tymczasem — mówił dalej człowiek — zapłacę moją należność. Ile to tam?
 Rzucił okiem na papier i mimowolnie zawołał zdziwiony:
 — Dwadzieścia trzy franki!
 Spojrzał na oberżystkę i powtórzył:
 — Dwadzieścia trzy franki?
 Wymówił te wyrazy powtórzone dwa razy tonem dzielącym wykrzyknik od znaku zapytania.
 Thenardierowa miała czas przygotować się na wybuch. Odpowiedziała więc niezachwianie:
 — Dalibóg, tak panie, dwadzieścia trzy franki.
 Podróżny położył na stole pięć sztuk pięciofrankowych.
 — Idź pani po małą — rzekł.
 W tej chwili Thenardier wszedł na środek izby i rzekł:
 — Pan winieneś tylko dwadzieścia sześć su.
 — Dwadzieścia su za pokój — dodał Thenardier zimno — a sześć su za wieczerzę! Co się tyczy, ma-