Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/157

 — Moja Cozetko — dodał Thenardier pieszczotliwym tonem — pan daje ci lalkę, weźże, to twoja.
 Cozetta z przestrachem patrzyła na cudowny lalkę. Twarz jej była jeszcze zalana łzami, ale w oczach, niby słońce w brzasku porannym, promieniała dziwna radość. Doświadczała w tej chwili uczucia, jakiegoby doznała gdyby nagle powiedziano: Mała, jesteś królową francuzką.
 Zdawało się jej, że gdy dotknie lalki, piorun z niej wyskoczy.
 I pod pewnym względem było to prawdą, bo pewna była, że Thenardierowa ją wyłaje i obije.
 Ale przeważyła przyciągająca siła lalki. Po długiem wahaniu postąpiła ku niej i szepnęła bojaźliwie, obracając się ku Thenardierowej:
 — Czy mogę, proszę pani?
 Żaden wyraz nie odda tego dźwięku pełnego rozpaczy, przestrachu i zachwytu razem.
 — A jużciż! — odpowiedziała Thenardierowa — to twoje, kiedy pan ci daje.
 — Doprawdy panie? — rzekła Cozetta — to na prawdę moja, ta dama?
 Nieznajomy zdawał się mieć oczy łez pełne. Wzruszenie jego było tak wielkie, że bojąc się rozpłakać, słowa wymówić nie mógł. Za całą odpowiedź skinął głową i włożył rękę „damy“ w ręce Cozetty.
 Cozetta żywo usunęła swe ręce, jakby ją ręka damy paliła, i spuściła oczy na podłogę. Zmuszeni jesteśmy dodać, że tejże chwili wyciągnęła język nad miarę. Nagle obróciła się i namiętnie porwała lalkę.
 — Nazwę ją Katarzyną — rzekła
 Dziwna była chwila, gdy łachmany Cozetty zetknęły się ze wstążkami i świeżym różowym muślinem lalki.
 — Proszę pani — zapytała — czy mogę ją posadzić na krześle?
 — Owszem, moje dziecko — odpowiedziała Thenardierowa.