Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/154

ła izby. Thenardierowa szeptała coś mężowi i liczyła pieniądze, Ponina i Zelma bawiły się z kotem, podróżni jedli, pili, lub śpiewali, nikt na nią nie patrzył. Nie miała chwili do stracenia. Pełznęła z pod stołu czołgając się na kolanach i rękach, raz jeszcze upewniła się, że jej nie szpiegują, przysunęła się żywo do lalki i pochwyciła ją. Po chwili była znów na swojem miejscu nieruchoma, ale odwrócona, by nie widziano lalki, którą trzymała na rękach. Szczęście bawienia się lalką tak rzadko ją spotykało, że było dla niej jakby gwałtowną rozkoszą.
 Nikt jej nie widział, prócz podróżnego, który powolnie spożywał skromną wieczerzę.
 Radość ta trwała blizko kwadrans.
 Chociaż Cozetta bardzo troskliwie ukrywała lalkę, jednakże jedna jej noga wyglądała, a ogień z komina ją oświecał. Noga różowa i jaśniejąca w cieniu zwróciła spojrzenie Anzelmy, która rzekła do Eponiny: — Patrzajno, siostro!
 Obydwie siostry stanęły zdumione. Cozetta poważyła się wziąść lalkę!
 Eponina puściła kota, poszła do matki i pociągnęła ją za suknię.
 Dajże mi pokój! — rzekła matka. — Czego chcesz odemnie?
 — Matko — szepnęła dziewczynka — spojrzyjno!
 I pokazała palcem na Cozettę.
 Cozetta zachwycona posiadaniem lalki, nie widziała i nie słyszała co się dokoła niej działo.
 Twarz Thenardierowej przybrała ów szczególny wyraz, który lada drobnostkę zmienia w coś przerażającego i przezeń to nazywają tego rodzaju kobiety jędzami.
 Tym razem obrażona duma gniew jej podwoiła. Cozetta przekroczyła wszelkie granice, Cozetta poważyła się dotknąć lalki „panienek“. Nie inną minę miałaby księżna patrząc na prostego chłopa, który wdziewa na się ubranie jej syna.