Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/98

 — Natychmiast — odrzekł gospodarz.
 Kiedy nowoprzybyły grzał się przy ogniu, obrócony plecami do drzwi, zacny oberżysta Jan Labarre wyjął z kieszeni ołówek, oderwał kawałek papieru ze starej gazety, leżącej na stole przy oknie, na marginesie białym napisał dwa czy trzy wiersze, złożył, nie zapieczętował i oddał świstek chłopcu, który, jak się zdaje, służył razem za kuchcika i lokaja. Oberżysta szepnął mu coś do ucha i chłopak pobiegł ku ratuszowi.
 Podróżny nic nie widział.
 Zapytał raz jeszcze: — Prędko dadzą obiad?
 — Natychmiast — rzekł gospodarz.
 Chłopiec powrócił z papierem. Gospodarz porwał świstek z pośpiechem, jakby oczekiwał odpowiedzi. Zdawał się czytać z uwagą, potem kiwał głową i zamyślił się; nakoniec postąpił ku podróżnemu, pogrążonemu w jakichś smutnych dumaniach.
 — Panie, — rzekł — nie mogę cię przenocować.
 Człowiek wyprostował się na siedzeniu.
 — Co? czy się pan lękasz, żebym nie zapłacił? Chcesz, abym zapłacił z góry? Mam pieniądze, powiadam panu.
 — Nie o to chodzi.
 — O cóż więc?
 — Masz pieniądze...
 — Mam — rzekł człowiek.
 — A ja — dodał gospodarz — nie mam izby.
 — Człowiek odpowiedział spokojnie: — umieść mię w stajni.
 — Nie mogę.
 — Dla czego?
 — Konie zajmują wszystkie miejsca.
 — No — rzekł nieznajomy — to jaki kącik na strychu; wiązkę słomy: zobaczymy to po obiedzie.
 — Nie mogę dać wam obiadu.
 To oświadczenie, wyrzeczone tonem umiarkowanym lecz mocnym, wydało się bardzo ważnem nieznajomemu. Powstał.