Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/366

Są oświecone, więc sprawa nieskończona, widać przeciągnęła się długo i odbywają posiedzenie wieczorne. Pana ta sprawa obchodzi? Czy to proces kryminalny? jesteś pan świadkiem?
 Odpowiedział:
 — Nie sprowadza mię żadna sprawa, chciałem tylko rozmówić się z jednym adwokatem.
 — To co innego — rzekł mieszczanin. — Widzi pan te drzwi, gdzie stoi szyldwach? Wejdź pan prosto na wielkie schody.
 Postąpił według wskazówek mieszczanina i w kilka minut później znalazł się w wielkiej sali pełnej ludzi, gromadkami szepczących z adwokatami w togach.
 Serce się ściska na widok tych gromadek ludzi, ubranych czarno, szepczących na progu sali sprawiedliwości. Rzadko tam usłyszysz słowa miłosierdzia i politowania. Najczęściej wyrywa się z ust potępienie zawczasu. W oczach rozmarzonego dostrzegacza gromady te wydały się jak posępne ule, w których szemrzące duchy budują wspólnie ponure budynki wszelkiego rodzaju.
 Ta sala obszerna i jedną tylko lampą oświecona była dawniej salą gościnną biskupią, a dziś ustępową. Wielkie drzwi, w tej chwili zamknięte, prowadziły do sali posiedzeń sądu kryminalnego.
 W sali było tak ciemno, że nie wahał się zaczepić pierwszego z brzegu adwokata.
 — Panie — zapytał — jak stoi sprawa?
 — Już skończona — rzekł adwokat.
 — Skończona!
 Słowa te wyrzekł takim tonem, że adwokat się obrócił.
 — Przepraszam pana — rzekł — może pan krewny.
 — Nie. Nie znam tu nikogo. Winowajca skazany?
 — Oczywiście nie mogło być inaczej.
 — Do ciężkich robót?...
 — Na całe życie.