Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/353

zobaczyły wjeżdżającego do Tinques podróżnego. Prawda, że to były krótkie dnie zimowe.
 Nie zatrzymywał się w Tinques. Gdy wyjeżdżał z wioski, dróżnik, sypiący żwir na drodze, podniósł głowę i rzekł:
 — A to szkapa zmęczona!
 W istocie biedny konik ledwie mógł iść stępa.
 — Czy pan jedzie do Arras? — dodał dróżnik.
 — Tak.
 — Jeżeli tak dalej będzie pan jechał, to nie dojedzie wcześnie.
 Zatrzymał konia i zapytał:
 — Ile mil jeszcze do Arras?
 — Dobrych siedm mil.
 — Co znowu? — karta pocztowa znaczy pięć mil i ćwierć.
 — A! odparł dróżnik, to pan nie wie, że droga jest w naprawie. Za kwadrans ztąd zobaczy ją pan przerwaną.
 — Doprawdy?
 — Musi pan zawrócić na lewo, do Carancy, przeprawić się przez rzekę, z Cambley znowu zawrócić na prawo; będzie to droga z Mont-Saint Eloy prowadząca do Arras.
 — Noc zapada, zabłąkam się.
 — Pan nie zna tych stron?
 — Nie.
 — A tu same boczne drogi. Chce pan usłuchać mej rady? Pański koń zmęczony; wracaj pan do Tinques. Jest tam dobra austerja. Przenocuje pan i jutro pojedzie do Arras.
 — Muszę tam być dziś wieczór.
 — To co innego. Więc i tak wróć pan do austerji i weź drugiego konia. Parobczak będzie przewodnikiem.
 Usłuchał rady dróżnika, zawrócił i w półgodziny potem przejeżdżał przez to samo miejsce, dobrym kłu-