Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/352

 — Dawajcie żywo — rzekł — pilno mi, muszę zaraz odjechać.
 Tłusta dziewczyna flamandka skwapliwie postawiła przed nim talerz, łyżkę, nóż i widelec. Patrzył na dziewczynę zadowolony.
 — Tego mi było trzeba, pomyślał. Nie jadłem śniadania.
 Podano do stołu. Rzucił się na chleb, ugryzł kawałek, potem zwolna położył chleb na stole i więcej nie ruszył.
 Jakiś furman jadł przy drugim stole. Rzekł do niego:
 — Dlaczego ich, chleb taki gorzki?
 Furman Niemiec nie zrozumiał.
 Powrócił do oberży po konia.
 W godzinę opuścił Saint-Pol i jechał do wioski Tinques, pięć mil odległej od Arras.
 O czem myślał w drodze? Co czynił? Jak z rana patrzył na mijające drzewa, na dachy chałup, na pola uprawne, na znikanie krajobrazu, rozrywającego się na każdym zakręcie drogi. Taki widok wystarcza niekiedy duszy, uwalniając od myślenia. Widzieć tysiące przedmiotów poraz pierwszy i poraz ostatni, cóż może być melancholiczniejszego i głębszego! Podróżować — to rodzić się i umierać każdej chwili. W najchaostyczniejszych głębiach swego ducha, może porównywał te zmienne widnokręgi z istnieniem ludzkiem. Cokolwiek żyje, nieustannie ucieka przed nami. Mroki i blaski mięszają się ciągle. Po olśnieniu, zaćmienie; patrzysz, spiesznie wyciągasz rękę, by ująć przedmiot uciekający; każdy wypadek jest zakrętem drogi, aniś się spostrzegł, jak zestarzałeś. Czujesz wstrząśnienia, wszystko jest czarne, dostrzegasz drzwi w cieniu; tu zatrzymał się ponury koń życia, który cię ciągnął. Ktoś zasłoniony i nieznany odprzęga konia w ciemnościach.
 Zmierzchało, gdy dzieci, wychodzące ze szkoły,