Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/347

 — Niepodobna.
 — No! za dwie godziny.
 — Niepodobna dziś. Trzeba dać nowe dwie szprychy i piastę. Musi się pan do jutra zatrzymać.
 — Nie mogę czekać do jutra. A gdyby zamiast naprawiania dać inne koło?
 — Jakto?
 — Wszak jesteście kowalem?
 — Ma się rozumieć, panie.
 — Więc macie koła do sprzedania; odjechałbym natychmiast.
 — Dać inne koło?
 — A tak.
 — Nie mam odpowiedniego koła do pańskiego kabrjoletu. Dwóch kół tak łatwo nie dopasujesz.
 — Więc sprzedajcie mi dwa koła.
 — Panie, nie wszystkie koła przystaję do każdej osi.
 — Spróbujcie jednak.
 — Napróżno, panie. Mam tylko proste koła od wozów chłopskich. Innych nie robimy.
 — A może macie do wynajęcia kabrjolet?
 Majster kowal z pierwszego spojrzenia poznał, że tilbury było najęte. Wzruszył ramionami i odparł:
 — Ślicznie pan obchodzi się z najętemi kabrjoletami! Choćbym miał, tobym panu nie wynajął.
 — Więc sprzedajcie?
 — Nie mam.
 — Co, żadnego wózka! — wszak widzicie, ze mnę nie ma targu.
 — Jesteśmy prości wieśniacy; powozów nie mamy. Mam wprawdzie w wozowni stary kocz pewnego mieszczanina, który tylko w święto go używa. Wynająłbym go panu, co mi to szkodzi? ale nie chciałbym, żeby o tem dowiedział się mieszczanin, a przytem to kocz, trzeba zaprządz dwa konie.
 — Wezmę pocztowe.
 — A dokąd pan jedzie?