Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/346

 — Czy oddawna pan tak jedzie? — rzekł chłopiec.
 Zapytany, nie wychodząc z zadumy, odpowiedział:
 — Dlaczego?
 — Czy zdaleka pan jedzie? — powtórzył chłopiec.
 — Pięć mil ztąd.
 — A!
 — Dlaczego się dziwisz?
 Chłopiec znowu się schylił, milczał przez chwilę, wlepiwszy oczy w koło, potem podniósł głowę i rzekł:
 — Może to koło przejechało pięć mil, ale niezawodnie teraz ani ćwierci mili nie ujedzie.
 Zeskoczył z tilbury.
 — Co mówisz przyjacielu?
 — Mówię, że to cud prawdziwy, żeś pan przejechał pięć mil nie zwaliwszy się w raz z koniem w jaki rów na drodze. Niech pan patrzy.
 W istocie koło było bardzo uszkodzone. Uderzenie pocztowego powozu złamało dwie szprychy i rozsadziło piastę tak, że łon i kurczaba ledwie się trzymały.
 — Przyjacielu — rzekł do chłopca — macie tu kowala?
 — Mamy, panie.
 — Bądź łaskaw, zawołaj go.
 — Jest niedaleko. Hej majstrze Bourgaillard!
 Majster Bourgaillard stał na progu przed swojem mieszkaniem. Przyszedł obejrzeć i skrzywił się jak chirurg, patrzący na złamaną nogę.
 — Czy możecie mi zaraz naprawić to koło?
 — Mogę, panie.
 — A jak prędko będzie gotowe?
 — Jutro.
 — Jutro?
 — Jest roboty na cały dzień! Czy panu bardzo pilno?
 — Bardzo. Muszę odjechać najdalej za godzinę.
 — To być nie może.
 — Zapłacę, co zechcecie.