Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/294

 — Może jutro rano. Spodziewam się jej lada chwila.
 Blada twarz matki promieniała szczęściem.
 — O! — mówiła — jakże będę szczęśliwą!
 Powiedzieliśmy, że nie przychodziła do zdrowia. Przeciwnie, stan jej zwolna, ale z dniem każdym się pogarszał. Ta garść śniegu, przyłożona na obnażone ciało między dwie łopatki, nagle przerwała transpirację, skutkiem czego zarody choroby, tkwiące w niej od lat kilku, rozwinęły się nagle i gwałtownie. W owym czasie zaczynano w leczeniu chorób piersiowych stosować wyborną metodę Laënneca. Lekarz osłuchał Fantinę i potrząsnął głową.
 P. Madeleine zapytał lekarza:
 — I cóż?
 — Czy nie ma dziecięcia, które pragnie widzieć? — rzekł doktór.
 — Ma.
 — Więc spiesznie je sprowadzić trzeba.
 P. Madeleine zadrżał.
 Fantina zapytała:
 — Co powiedział doktór?
 P. Madeleine zdobył się na uśmiech.
 — Powiedział, żeby prędko sprowadzić wasze dziecię. To wam wróci zdrowie.
 — O! — zawołała — ma słuszność! Ale dlaczego ci Thenardierzy zatrzymują mą Cozettę? O! przyjedzie! Szczęście moje się zbliża.
 Tymczasem Thenardier nie puszczał dziecka, zmyślając tysiące pozorów. Cozetta była nieco cierpiąca i nie mogła podróżować zimą. A przytem pozostało trochę długów, które należałoby wprzód zaspokoić i t. p. i t. p.
 — Poślę kogo po Cozottę — rzekł ojciec Madeleine. — W potrzebie sam pojadę.
 I za dyktowaniem Fantiny napisał list następujący, który podpisała: