Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/255

 Nadszedł p. Madeleine. Rozstąpiono się z uszanowaniem.
 — Ratujcie! — wołał stary Fauchelevent. Nie znajdziesz się poczciwy chłopak, coby ocalił życie staremu?
 P. Madeleine obrócił się do obecnych.
 — Macie liwar?
 — Posłano po niego — odpowiedział wieśniak.
 — Jak prędko przyniosą?
 — Poszedł jak najbliżej do kowala; zawsze jednak upłynie dobry kwadrans nim powróci.
 — Kwadrans! — zawołał Madeleine.
 Poprzedniego dnia padał deszcz, ziemia była błotnista, wóz co chwila się w niej zagłębiał i bardziej gniótł piersi starego woźnicy. Oczywistem było, że nim pięć minut upłynie, będzie miał żebra połamane.
 — Niepodobna czekać, kwadransu — rzekł Madeleine do wieśniaków, patrzących mu w oczy.
 — Cóż robić?
 — Ależ będzie już zapóźno! Nie widzicie, że wóz grzęźnie w ziemi?
 — Do licha!
 — Słuchajcie — mówił Madeleine — jest jeszcze dość miejsca pod wozem, może się wsunąć tam jeden człowiek i podnieść wóz plecami. Tylko pół minuty, a wyciągniecie biedaka. Nie znajdzież się między wami człowiek silny i odważny? Zarobi pięć złotych luidorów!
 Nikt nie poruszył się z gromady.
 — Dziesięć luidorów — rzekł pan Madeleine.
 Obecni spuścili oczy. Jeden z nich szepnął:
 — Trzeba być djabelnie mocnym. A przytem wóz na śmierć przygniecie!
 — No! — namawiał Madeleine — dwadzieścia luidorów!
 Znowu milczenie.
 — Nie zbywa im na dobrej woli — odezwał się głos z tyłu.