Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/206

 Zdarzyło się, że jeden z powozów, który z trudnością, dojrzeć było można przez rozłożyste gałęzie klonów, zatrzymał się na chwilę, potem popędził cwałem. Zdziwiło to Fantinę.
 — Rzecz osobliwsza! — rzekła. Nie wiedziałam, że dyliżanse zatrzymują się kiedy.
 Favouryta wzruszyła ramionami.
 — Ta Fantina jest zabawna. Najprostsza rzecz ją dziwi. Przypuśćmy, jestem podróżnym; mówię do konduktora: pójdę pieszo naprzód, przejeżdżając, zabierzesz mię pan z bulwaru. Dyliżans jedzie, konduktor mię spostrzega, zatrzymuje się, i zabiera. To się codziennie przytrafia. Nie znasz życia, moja droga.
 Upłynęło chwil kilka, nagle Favouryta jak ze snu zbudzona zawołała:
 — Cóż, a nasza niespodzianka?
 — To prawda — dodała Dahlja — sławna niespodzianka?
 — Tak ich długo nie widać! — rzekła Fantina.
 Ledwie Fantina tych słów domówiła, wszedł chłopiec, który posługiwał do stołu. Trzymał w ręku coś podobnego do listu.
 — Co to jest? — zapytała Favouryta.
 Chłopiec odpowiedział:
 — Ten papier panowie zostawili dla pań.
 — Czemużeś go zaraz nie przyniósł?
 — Bo panowie — odrzekł chłopiec — kazali oddać paniom po upływie godziny.
 Favouryta wyrwała papier z rąk chłopca. Był to list w istocie.
 — Patrzajcie! — rzekła — bez adresu. Ale oto co napisane u góry:
 To jest niespodzianka.
 Żywo rozpieczętowała list, otworzyła i czytała (umiała czytać):
 „O nasze kochanki!