Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/20

 Szpital był domem wązkim i nizkim, o jednem piętrze, z małym ogródkiem.
 We trzy dni po przyjeździe biskup zwiedził szpital. Po skończonej wizycie kazał prosić nadzorcę, aby raczył przyjść do niego.
 — Panie dyrektorze szpitala, — zapytał — ilu w tej chwili macie chorych?
 — Dwudziestu sześciu, Eminencjo.
 — Tylu właśnie naliczyłem — zauważył biskup.
 — Łóżka — dodał nadzorca — stoją bardzo blizko jedne przy drugich.
 — To właśnie mnie uderzyło.
 — Sale są właściwie izbami, i bardzo trudno odświeża się w nich powietrze.
 — Tak właśnie i mnie się zdaje.
 — A przytem, gdy cieplejszy promyk słońca zaświeci, ogród jest zamały dla rekonwalescentów.
 — To właśnie sobie mówiłem.
 — Z chorób epidemicznych mieliśmy w tym roku tyfus, a przed dwoma laty petocie; zdarza się po stu chorych i nie wiedzieć, co z niemi robić.
 — Ta właśnie myśl mi przyszła.
 — Cóż robić Eminencjo: trzeba się poddać losowi.
 Rozmowa toczyła się w wielkiej sali jadalnej, owej wspaniałej galerji na dole.
 Biskup milczał przez chwilę, potem nagle obrócił się do nadzorcy szpitala:
 — A jak pan sądzisz, — rzekł — ile pomieściłoby się łóżek choćby tylko w tej sali?
 — W sali jadalnej waszej Eminencji! — zawołał osłupiały nadzorca.
 Biskup rzucił oczyma po sali i zdawał się mierzyć i rachować.
 — Pomieściłoby się najmniej dwadzieścia łóżek! — rzekł zcicha, jakby do siebie mówił i, podnosząc głos, dodał:
 — Wiesz co, panie dyrektorze: widocznie zaszła pomyłka. Macie dwadzieścia sześć osób w pięciu czy sze-