Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/157

 Brat i siostra wstawali od stołu, gdy zastukano do drzwi.
 — Proszę wejść — rzekł biskup.
 Drzwi cię otworzyły. Na progu ukazała się dziwna grupa. Trzech ludzi trzymało czwartego za kołnierz. Ci trzej byli żandarmami, czwartym był Jan Valjean.
 Przewodniczący im wachmistrz postąpił ku biskupowi i rzekł, kłaniając się po wojskowemu:
 — Wasza Ekscelencjo...
 Na te słowa Jan Valjean, ponury i znękany, nagle podniósł głowę ze zdziwieniem.
 — Ekscelencja! — szeptał do siebie — więc to nie proboszcz...
 — Cicho! — przerwał żandarm — to JE. ksiądz biskup.
 Monsiuior Benvenuto, o ile mu podeszły wiek pozwolił, spiesznie pobiegł naprzeciw galernika.
 A jesteś! — zawołał patrząc na Jana Valjean. — Rad jestem, że cię widzę. Ależ, mój drogi, darowałem ci prócz łyżek i świeczniki, które są także srebrne i dostałbyś za nie najmniej sto franków. Czemużeś ich nie zabrał ze swemi łyżkami i talerzami?
 Jan Valjean wytrzeszczył oczy i patrzył na czcigodnego biskupa wzrokiem, którego żaden ludzki język nie wysłowi.
 — Ekscelencjo — rzekł wachmistrz żandarmów — więc prawdą jest, co mówił ten człowiek? Spotkaliśmy go na drodze. Zdawał się uciekać. Zatrzymaliśmy go, chcąc przejrzeć jego rzeczy. Znalazły się srebra...
 — I powiedział wam — przerwał z uśmiechem biskup — że mu je dał stary poczciwiec, ksiądz, u które go przenocował? Rozumiem, o co chodzi. Napróżnoście go tu przyprowadzili: to pomyłka.
 — Jeżeli tak — odrzekł wachmistrz — Ekscelencja pozwoli go uwolnić.
 — Naturalnie — odpowiedział biskup.