iż oddali w jego ręce broń i przysięgli, że nie będą już niepokoili cesarskiego państwa.
Za przykładem Jerzego Truchsessa poszli: hrabia Filip Heski, książę saski Jerzy, książę Henryk Braunswajgski i kilku drobnych książąt (sąsiadów). Wszyscy ci połączyli swoje wojska w jednę zwartą armię i rzucili się na liczną bandę morderców, prowadzonych przez Tomasza Münzera.
Skończyła się rewolucya...
Książęta i hrabiowie rozproszyli na wszystkie strony wrogów katolicyzmu, zamożnej szlachty i zamożnego mieszczaństwa.
Tomasz Münzer, jeden z najpyszniejszych działaczów „nowej religii”, zapłacił swoją dumę życiem. Kat uciął mu głowę toporem.
To samo spotkało także wkrótce potem Pfeiffera.
Luther starał się przerobić na ewangelików wszystkich ludzi, mieszkających w Niemczech. Nie ominął także żydów. Zdawało mu się, że zjedna ich sobie jeżeli będzie ich przyjacielem.
Zaczął w roku 1521 pisać o żydach bardzo życzliwie. „Powinniśmy obchodzić się z żydami przyjaźnie, — odezwał się — bo wielu z nich będzie chrześcianami”. — „Gdy się chce pomódz żydom, nie trzeba odnosić się do Papieża, lecz do miłości chrześciańskiej i trzeba ich przyjąć serdecznie”.
Daremnie odgrywał rolę dobrodzieja i przyjaciela. Nie znał widocznie historyi, psychologii i polityki
